امید

می گن انسان به امید زنده است. ولی بعضی وقتها این امید هست که آدم رو فلج می کنه. انتظار رویدادی که دوست داری اتفاق بیافته و احتمال رخ دادنش صفر نیست مانع میشه پاشی و یه فکر اساسی بکنی. چشم به راه بودن بودن بد تر از قطع امید است اینو کسایی که گمشده ای دارن بهتر متوجه میشن مثل خانواده مفقودالاثرهای جنگ. واقعا میشه به همچین کسی گفت فکر کن عزیزیت مرده؟!

نمی دونم مورد من شاید بیشتر شبیه کسایی هست که ۵تومن گذاشتن تو حساب قرض الحسنه منتظرن ۱۰۰ میلیون تومن براشون جایزه در بیاد برا همین دست به کاری نمی زنن به امید این پول قلمبه. خوب اینم یه جور امید هست و محال هم نیست.

به هر حال امروز صبح وقتی با سردرد همیشگی بیدار شدم فهمیدم که اگه بتونم قطع امید کنم درصد زیادی از مشکلم شاید حل شه.